SÉRIGNAN-PLAGE NATURE 02

Zaterdagochtend, 2 juni ‘07.
Heerlijk geslapen in het Ibis hotel in Saint Rambert d’Albon.
Op ons gemak genoten van een vorstelijk ontbijt, zo veel je maar wilt: goede koffie, warme chocola, - melk, sapjes, eitje, croissants, breed bruin brood, allerlei andere broodjes, ook stokbrood natuurlijk, divers beleg, cake, versgebakken zoetigheden.

Daarna de weg op, omstreeks half tien. Kalm-aan naar Sérignan-Plage. Want als het tegenvalt, d.w.z. als de mobil-home nog niet gereed is, kunnen wij pas om 5 uur inchecken. Moeten er wel aan denken dat de cave om 12 uur sluit. Een beetje tempo is toch nodig.
Droog, wat bewolkt, tamelijk frisjes voor het Zuiden. Niet te druk. Op de borden boven de snelweg de waarschuwing “Vent Violent”. Klopt helemaal, stevige zijwind. Prudence is inderdaad geboden. Nog maar een keer tanken, anders zit je de laatste kilometers op hete kolen of je het wel haalt.

Ook bij de Fransen heb je rare rijders. Ook hier wordt het drukker. Ook hier mensen die niet veel achter het stuur zitten, met inmiddels(?) onjuist aangeleerde eigenaardigheden. En dan merk je steeds meer overeenkomsten in rijgedrag, lijken de grenzen te vervagen. Of je thuis bent. Bijna... de rotondes zijn beter, niet kwa hoeveelheid, wel wat betreft de kwaliteit, ruim bemeten, ze hebben hier tenslotte meer ruimte, Frankrijk is een groot land.

Op tijd in Sérignan, bij de Cave. Een vaatje rood en een vaatje rosé. De Hyper U supermarkt in voor de eerste boodschappen. Afzakken naar onze plek. Huguette als altijd op haar post, de receptie, hier zwaait zij de scepter, al jaren. En wij hebben geluk. Onze huurhut is vrij, schoongemaakt, de sleutels (voordeur en kluisje) liggen klaar. Om twee uur kunnen wij ons home-voor-drie-weken betrekken. Auto leeggegooid, niet veel weggeruimd, eerst lekker relaxen! De netgehaalde wijntjes proeven.

Zondag kalm aan, alles een beetje rechttrekken en wennen, zeker aan het weer dat nog lang niet “als vanouds” is. Maarrrrr, aan het eind van de dag leven in de brouwerij. SMSje. Van Netty. Of wij al in Frankrijk zijn. Zij zijn alweer wat weekjes met hun caravan op stap, ook even in Spanje geweest, nu terug op de hun welbekende camping, La Tamarissière bij Cap d’Agde, eigenlijk ook Agde, aan de andere kant van de Hérault. Een SMSje? Dat werd een heel SMSgebeuren. Of wij de volgende avond zin hadden in een gezellige hap in een te gek restaurant, nog ter ere van Pita’s verjaardag. Ja dus, best gezellig. Eerst bij hun langs uiteraard. Zo gezegd, zo gedaan, nog even gecheckt waar zij precies zitten, alweer twee jaar terug dat wij hun daar opzochten.

De volgende namiddag tijdig weg, op ons gemak naar de camping gereden, zonder problemen daar aangekomen, parkeerplek was er ook, vlak naast de ingang. Bij de administratie een aardige dame – “Frédérique?” zei ze “eh, oui” antwoordde ik verbluft, na even nadenken. Kregen van haar een plattegrondje mee, het moest vlakbij zijn, maar een klein stukje verder twijfelden wij, links of rechts? Vroegen dat aan een paar kennelijke camping-medewerkers die wij tegenkwamen. Zij wezen meteen naar een van hen, “Stap in” zei die kort en bondig, hij bleek de gastvrije en vriendelijke bestuurder te zijn van zo’n handig electro-wagentje. En die zijn nog snel ook. Even later, het was inderdaad niet ver, dropte hij ons pal voor de caravan waar Freek onder de royale luifel, in afwachting van onze komst, nog even zat te laptoppen.
Hartelijke begroeting, gezellige kout bij een heerlijk wijntje met knabbeltje. Bovenal goed weer. Wie doet je wat! Geen eekhoorntje in de buurt ditmaal om een leuk shotje te maken.

Daarna, Freek reed, over de Herault naar de andere kant, Agde in, de juiste locatie opgezocht en een parkeerplek dichtbij het restaurant gevonden. Nou, zij hadden niets teveel gezegd. “Lou Pescadou” bestaat al ruim veertig jaar in welhaast ongewijzigde vorm met nog steeds hetzelfde “take it or leave it” menu. Is alleen ’s avonds open, reserveren vereist, anders heb je geen plek.

Als je aanschuift staat er al stokbrood op tafel, de bestelde prima Pinet de Picpoul komt meteen. Niet veel later een grote soepterrine stevige, smakelijke vissoep. Daar schep je echt een tweede keer van op.
Toen de mosselen, goed ogend, goed klaargemaakt, goed van smaak. “Veuillez garder vos assiettes à soupe pour les moules. Merci” staat er op het tafelkleed gedrukt. Ook in het Duits.
Aan de lange tafel naast ons inderdaad een groot Duits gezelschap, met veel kindertjes. Het niet al te grote Duitse mevrouwtje dat vanuit het einde van de lange tafel een foto van het gezelschap maakte, ging speciaal voor de kleineren extra door de knieën.
Nog meer genieters: aan een tafeltje achter ons zaten drie Franse vrouwtjes net als wij heerlijk te smikkelen!
Na de mosselen een grote terrine echte, ruige boerenpaté, kon je net zoveel heerlijke plakken van wegsnijden en verorberen als je aankon, er iets van meenemen was er helaas niet bij.
Tenslotte gebakken vis, of een entrecote voor de eventuele vleeseters. Ik dus.
Voor een toetje was echt geen plaats meer. Ook koffie was ditmaal wat teveel van het goede.
En dat alles opgediend en verzorgd door de stevige Bébert, loopt daar waarschijnlijk al veertig jaar rond, kent het klappen van de zweep. Een heerlijke en echt genoeglijke avond. Dank, Netty en Freek!

En het hield maar niet op, twee dagen later zaten wij gezellig met z’n vieren te lunchen in Vias-Plage in “Le Surfing”, eveneens dichtbij. Vias-Plage heeft een mooi langgerekt strand, druk winkel- en resto-stukje, zo gezien erg op het (Franse) toerisme ingesteld.Wij reden erheen, Netty en Freek kwamen er al strand-wandelend, een 25 minuten lopen vanaf hun kampeerstek. Van zee kwam gelijktijdig een groepje Engelse jeugd, peddels bij zich, helmen op, soortement rafting avontuur gehad, denk ik.
Wij kwamen er pas later achter dat wij gezamenlijk diezelfde wandeling maakten, twee jaar geleden. Toen was het een tamelijk bescheiden strandtent, nu was Le Surfing aardig gegroeid, kennelijk Goede Tijden gehad, de totale opbouw van het dak was inmiddels wel zo’n zes “punthoeden” groot. Zij openen om twaalf uur, wij waren er iets voor twaalven, toen zat het personeel zelf nog te eten, zo gaat dat in Frankrijk.

Op de terugweg boodschappen gedaan bij de nieuwe Hyper Champion, prachtige zaak, vlakbij de rotonde waar wij altijd langskomen. De inrichting ervan lijkt heel erg op die van de Hyper U in Sérignan. Trouwens, in dat nieuwe industrieparkje zijn wel meer leuke zaken. Bricolage, Darty en zo meer. Ga ik beslist een kijkje nemen.

Overigens had dit verslag best gecombineerd kunnen worden met het eerste deel. Was niet af, daarom toch maar gesplitst. Achteraf viel alles mee. Dit jaar heeft men hier een nieuwe provider met een ander inlog- plus wachtwoord-systeem. Wel een stuk goedkoper geworden, maar nog niet echt ingeschoten op het huidige kunnen van de pc (lees laptop) en WinXP, specifiek op het gebied van multi-functionaliteit. De Fransen lopen nog steeds iets achter, al wordt die achterstand snel ingelopen. Bovendien een hoogst beknopte uitleg door een digi-beet achter de balie waar ik de kaart kocht, ook nog in het Frans... ;-)