WAAR BLIJFT DE TIJD

De Engelsen zeggen het kort en bondig: “time flies”.
Wij met veel meer omhaal van woorden.
Neemt niet weg dat de tijd ongemerkt voorbijgaat.
Je “ontdekt” dat je bijna weer een jaar verder bent.
Ik was daarbij de afgelopen tijd niet erg bevlogen.
Een dik kwartaal alweer en geen enkel verslag, geen blogje kon ervan af.
Gelukkig zie ik de kinders regelmatig, dus zijn zij wèl bij.
Alleen de prentjes moesten zij ontberen(?)

Gewoon in volgorde maar. Net zoals het leven. Leuk en verdrietig door elkaar.

- Eind oktober nog even naar Turkije, kleine 2 weken.
Zon halen. Ennn?
Ditmaal midden in de roos, uitsluitend goed weer, heel veel zon, dagelijks, zo’n 28 graden of meer. En dat in oktober. Ongelooflijk!

Vliegen naar Antalya, beetje krapjes voor lange benen. Dan een 2.1/2 uur in een busje naar Alanya, mèt een onderbreking onderweg, bij een resto. Schijnt erbij te horen, want iedereen stopt daar, business uiteraard. Tevoren nog een stel gedropt in Side. En later een nogal paniekerig gebeuren. Chauffeur moest tanken, wilde wel, maar kon dat niet op de pof. Dus ergens stoppen en bellen, bellen, bellen. Eindelijk succes, getankt en doorgereden. Nou ja, doorgereden? Zeg maar door-gescheurd. Meerdere stoplichten genegeerd. Maar goed. Toch heelhuids bij het hotel beland.

Utopia World. Prachtig hotel met groot eigen terrein rondom. Het hotel torent hoog boven op een rots, deels in die rots. Iedere lagere verdieping bevindt zich eigenlijk op een op zichzelfstaand plateau met zwembad, zit en lig(stoelen)ruimte en andere voorzieningen als winkeltjes, restaurant of bar en zo meer.
De entree met receptie e.d. is niveau 0, de kamers daarboven t/m 5 hoog, naar beneden gaat het voor ons gasten t/m -2. Wij zaten 3-hoog in het hoofdgebouw, half zeezicht, mèt lift.
Zit je in de villa’s rondom - prachtig zeezicht - dan is het trappen klimmen geblazen. Goed voor jonge benen.
Naar het strand? Vlakbij, maar over de weg toch nog een hele opgaaf. Gemakkelijker met een pendelbusje naar een platform, dan via een lange loopbrug boven en over de weg en tenslotte met een gigalift aan de andere kant weer naar beneden.
Prima strand, grind-zand, ligstoelen, parasols, strandlakens, resto erbij voor je natje en je droogje, alles gratis, hoort bij het all-in arrangement. Verderop een lange pier de zee in, (+ een tweede, voor bootjesverhuur e.d.).
Niet genoeg? Op dat grote eigen terrein rond het hotel is ook een reusachtig Aquapark van wel 15.000 m2, met een Turks café, mini club, aqua bar, wildwaterbaan, allerlei (zwem)baden met glijbanen of waterval.

29 oktober maakten wij de nationale feestdag (Atatürkdag) mee. Met zo’n grote militaire parade waar alle krijgsmachtonderdelen aan meedoen, ook de oudere onderdelen in klederdracht. Daarboven het vliegende gebeuren, uiteraard met een straaljager-stuntteam met van die gekleurde rookpluimen/staarten er achter. Zagen wij op de TV.

Een Miss Nederland shoot zagen wij ook nog. Prachtige Nikon camera’s hadden ze.

Zoals gezegd, alles all-in: eten en drinken, ook de sauna, fitness, turks bad, (verwarmd) binnenbad, baddoeken en weet ik veel wat nog meer.
Heerlijk nietsdoen, beetje lezen, lekker in het zonnetje, een tochtje naar Alanya (de dolmus stopt voor de inrit naar het hotel, kost € 1,25 voor een rit naar Alanya-centrum).
Waren wij echt aan toe na al die nattigheid in Frankrijk.

Naar huis? Vliegtuig viel uit, was underbooked!
Resultaat andere maatschappij. Overstap Istanbul. Was niet voorzien.
Uiteindelijk met Pegasus terug, prima, geen enkele klacht.

- Een dieptepunt, helaas.
Mijn broer overleed vorige maand. Was al een poos ziek. Hersentumor. Geen operatie, wel chemo. Zijn laatste herfst zei hij al. Hij had gelijk. Op Willems verjaardag. gingen wij ditmaal dus niet heen. Eenentachtig jaar. Mooie leeftijd zeg je, als het elders voorvalt. Ben ik nu dus de oudste. Van deze tak.
Tante Miens oudste - ouder dan ik - in Engeland houdt mij nog gezelschap.

- Voor onze oude ogen kochten wij een nieuwe TV. Zo’n lcd-scherm, stukken groter dan het oude beeldscherm. Aan de muur hangt-ie. In de slaapkamer hoor, anders moet je er de hele dag tegenaan kijken.

- Bing, vroeger zeiden wij “Bingkie”, oud-schoolgenoot en mede-mini-reünist, bood ditmaal gastvrijheid in zijn nieuwe (pent)huis. Prachtig daar. En groot. En prima ingericht. Uiteraard werden wij uitstekend verzorgd. Wat zeg ik. Verwend!
En veel: “Weet je nog...”
En gelachen, veel gelachen!

- Op een ochtend stapte ik nogal slaperig de badkamer in en liep sopperig naar de wastafel. Realiseerde me toen dat ik natte voeten had en tik-tik-tik hoorde. Keek rond en omhoog en ja hoor... Het “regende”. Lekkage! Boven ons, bij Henk. Gauw iets aangeschoten, Pita de huismeester gebeld, die was meteen op weg naar ons en ik naar boven. Aanbellen. Nog eens bellen en nog eens. Op het raam kloppen.
Intussen ging de voordeur open en stond Henk daar met verschrikt-slaperig hoofd. Lekkage? Gauw naar de badkamer... kijken... en de badkamer glom ons vriendelijk tegemoet. Niets aan de hand! “Wacht even” zei Henk toen, ging de badkamer uit, trok daarnaast een kast open en ja hoor. Uit de boiler liep een straaltje water, waarschijnlijk de hele nacht al. De hele vloer nat. Nou ja. Geen wonder dat het bij ons door het plafond kwam.
Henk kreeg gelukkig diezelfde middag een andere boiler (de huismeester sprak een gedegen woordje mee...). Bij ons droogde het redelijk snel op. Nu is er nauwelijks nog iets van te zien.

- Maar het novembergebeuren was nog niet ten einde.
Wij hadden bezoek. Henny en Wim waren er. Bleven eten. Nou, je kent dat wel. Gezellige kout. Met een hapje en een drankje. Op een gegeven moment aan tafel. Liet eenieder zich goed smaken. Genoeglijk natafelen.
Pita hoorde wat. Richting keuken. En allemaal roken wij iets. Gingen gauw kijken. O schrik. Grote vlammen op/bij de (gas)kookplaat. Had een grote kunststof kom vlam gevat. Zat nog een restje kroepoek in. Natte lap erover. Met een knal spatten de resten van de kom uiteen.
In duizend gruzels. Maar het vuur was gedoofd.
Stukje deklaag van het aanrechtblad weggebrand. Grote plak kunststof rond de desbetreffende gaspit. Zit echt muurvast vastgeplakt. En dat brandende spul maakte nog genoeg roet om een laagje achter te laten. En dat gaat er heel moeilijk af.
Uiteraard meteen gemeld. De expert kan pas over enkele dagen komen. Schijnt druk daar.

- En voor de Kerst was ik ook dit jaar weer met kerstkaarten bezig. Telkens weer een hele baan. Omdat ik ze graag zelf maak. Maar dat geeft mij zo zoetjesaan toch meer problemen. Ik zat er al een paar jaar op te broeden. Nu heb ik eindelijk de grote stap gedaan.
Eenieder die ik normaal een kaart toestuur, maar die ook een e-mailadres heeft, krijgt nu alleen per e-mail een kaart toegestuurd. Een mooie, vind ik zelf. ;-)
Voor de anderen heb ik van die kaart een afdrukbare versie gemaakt.
In envelop, met kerstzegel via (nu nog) Tante Post toegestuurd.
En gelukkig. Meerderen hebben per e-mail gereageerd. Anderen stuurden toch een kaart of hadden dat misschien al gedaan. Of... kan ook nog... kijken pas volgend jaar naar hun e-mails.

- Het was héél gezellig bij Renée, wij waren daar de tweede Kerstdag. Barbra showde haar hondje Blackie, Oet en Marc uit Düsseldorf, de twee katten waren uit logeren bij Lucy, gastvrouwe Renée met Sam, haar trouwe hondje, ziek, eigenlijk al een poos, nu last van de ingewanden.
Behalve gezelligheid bracht iedereen iets te eten mee. Er was dus volop. Ik mocht me uitleven op zwartzuur (Indische coq-au-vin), in geen jaren gemaakt, maar na al die jaren lustten zij het allemaal toch wel. Renée had daar heerlijke puree bijgemaakt, met snijbonen, vruchten op water, abrikozen en een goedsmakende koeskoes-salade.

- Vandaag hoor ik van Renée dat Sam het niet gered heeft. Beter voor het hondje. Maar echt triest.

- Nu staat oud en nieuw voor de deur.
Wij blijven gewoon thuis.
Lekker rustig, al een paar jaar zo.

- Een goede jaarwisseling voor eenieder,
en ondanks de onzekerheid, de onrust, het geweld,
het komende jaar vooral
een goede gezondheid en gunstige leefomstandigheden.