SÉRIGNAN-PLAGE NATURE 03

WIJNDOMEIN MAS · DES · DAMES
Zoetermeerse vrienden hebben hier hun mobil-home.
Je maakt wel eens een praatje.
Komt Nicolette binnenvallen, met een knipseltje uit de NRC.
Zin om mee te gaan? Naar een wijndomein hier in de buurt?
Dat vinden wij uiteraard heel leuk.
Na een aantal malen proberen slaagt Joop er in een afspraak te maken en, nog leuker, enkele dagen later is er een proeverij, komen er meer mensen. Wij er heen.

Het wijndomein is van Nederlanders die hier een aantal jaren terug gestart zijn.
Zonder er iets van te weten, moedig hoor.

In 2001 werd dit oude, Zuid-Franse wijndomein, dat tenminste teruggaat tot rond 1750, overgenomen door Adrien en Lidewij Kuijper – van Wilgen.

Het domein ligt net buiten Murviel-les-Béziers, richting Causses et Veyran, in de uitlopers van de Faugères, een twintig minuten van de Middellandse Zee. Tegen de heuvels liggen de kleine percelen, omringd door de natuurlijke vegetatie, eiken, olijfbomen, pijnbomen en geurige kruiden als tijm en rozemarijn. De wijngaarden liggen rondom de wijnmakerij met de kelder, beide met dikke, natuurstenen muren en het woonhuis = Mas, een typisch 18e eeuws Zuid-Frans landhuis.

De wijngaarden zijn zuid-gericht, de grond is goed (toen zij kwamen meteen uitgebreid onderzocht, geulen gegraven, geproefd), veel kiezels en keien, zelfs zeefossielen, overwegend klei en kalk (argilo-calcaire). Ondergrondse waterbronnen, een frisse zeewind, tevens een goede afweer bij droogte, al met al ideale omstandigheden voor het produceren van een betere wijn, goed van concentratie en frisheid.

Een oud terroir brengt ook zijn verrassingen, tussen de regionale druivensoorten Grenache en Carignan ook Alicante (op omstreeks 80 jaar oude stokken), Syrah en Mouvèdre.

Goed, Wij daarheen. Joop achter het stuur, begeleid door zijn Tom-Tom. Regelmatig sprak “die juf” haar wensen uit, Joop volgde de instructies. Alleen als er een “déviation” was – net Nederland, regelmatig een wegomlegging, vooral in de zomer – werd hij bokkig en luisterde niet meer naar haar en greep in, verstandig, terecht!

Zo bereikten wij onze bestemming, begroet door een grote, zwarte, vriendelijke hond stapten wij uit. Zo’n hond... niet altijd even vriendelijk overigens, hoort bij zowat alle caves die wij in de loop van vele jaren bezochten.
Onze gastvrouwe Lidewij verscheen en verdween, even wachten s.v.p. want een grote vrachtwagen met even grote aanhanger kwam, niet helemaal volgens planning, vele pallets met wijn voor NL ophalen. En die werden zo goed en zo kwaad als dat ging geladen, weg is weg tenslotte.
Dat wachten duurde daarna nog wat langer, wij waren de eersten, na ons kwamen de andere “genodigden”.
Grote tafel onder grote boom, op het erf, ongeveer voor de ingang van de cave, op tafel een grote karaf koel water, waarin enkele takken mint. Goed idee en heel goed van smaak. Onthouden!
Ietsje later was iedereen er, had zich gelaafd, hield Lidewij een inleiding.

Daar waren zij dan, in Frankrijk, op hun stek. Hij ploeteren, anderen deden van alles, zij achter de keukentafel, voor de kinders zorgen... eigenlijk niets doen. Dat ging aardig vervelen, zij was niet gekomen om nutteloos rond te hangen, beetje kostbaar trouwens.
Zij gingen in conclaaf, resultaat: zij naar Béziers, volgde daar drie jaar lang aan Montflourès haar opleiding in vinificatie en wijngaardbeheer. Zij is nu professioneel wijnmaker. “La Vigneronne”. Chapeau!

En alras nam zij de regie over van de lokale, ingehuurde kundige (verschil van visie, zij vond hem o.a. een wellicht kundige, maar theoretische, op chemicaliën steunende man).

En nu, twee jaar later, bewijst zij dat zij het kan. Valt niet mee in je uppie. Hij door de weeks werken in NL – ik neem aan in zijn oude métier, de reclame, heeft hij tenslotte zijn sporen mee verdiend – zij niet alleen de regie, maar gewoon met je handjes aanpakken, alles doen en verzorgen, weliswaar met wat hulp, maar te weinig, moet je ook nog betalen, immers?
Plus de zorg voor drie dochters, van 11, 9 en 5 jaar... de jongste wellicht Française van geboorte. Gaan gewoon naar de Franse school in het dorp. Spreken liever Frans, buiten, thuis Nederlands.

Na haar intro gingen wij een stukje terroir zien en dat ligt daar echt mooi. Maar bewerkelijk. Allemaal kleine velden. De vendange (druivenpluk) gebeurt met de hand, de druiven worden in kleine kisten naar de sorteertafel gebracht, met de hand gesorteerd, alleen de perfect rijpe en gezonde trossen gaan de moderne, pneumatische pers in. Die is fijn af te regelen waardoor de afgifte van tannines in eigen hand kan worden gehouden.
Door de zuiverheid van het beginproduct is slechts lichte filtering nodig.
Geen remontage, wel twee pigeages per dag. Zo’n pigeervork (origine Bourgogne) zie je op de foto.
Vinificatie geschiedt in kleine, klassieke betonnen cuves. De wat oudere gemetselde cuves (wel met beton bekleed) werden tot kelderruimte veranderd.
Een groot deel van de rode wijnen en een deel van de witte wijn en de rosé gaat in gerenoveerde, schoon-gefreesde Frans-eiken vaten, hout met fijne nerf (grain), om de eigen geur en kleur van het terroir ongerept te laten.

De bezichtiging van de wijnmakerij volgde na de wandeling, de toelichting die zij hier gaf, staat eigenlijk hierboven al vermeld. In de proefhoek werd de eerste fles witte wijn opengetrokken, uiteraard door Lidewij voorgeproefd. Daarna zakten wij gezellig af naar de eerdergenoemde tafel buiten, waar de andere wijnen geproefd(?) werden, traditioneel met brood, maar ook meer hapjes, die zij gezellig haar Hollandse gezelschap voorzette.

De gezelligheid duurde voort, uiteindelijk echter stelde Nicolette de verlossende vraag: “Wat kosten de wijnen eigenlijk?” Ras repte het hele gezelschap zich weer naar de cave, waar in de kelder de commercie aangezwengeld werd, tot grote tevredenheid van velen, naar ik hoop ook van onze vigneronne, die zich zo geweldig had ingezet.
Dank hiervoor.

Tenslotte. Ik kwam in gesprek met een Nederlands stel, niet uit Nederland, maar, afgaande op mijn min of meer ervaren neus, best mogelijk uit de USA. En dat bleek inderdaad zo.
Hij vertelde: “Ik kom uit Tulsa, Oklahoma” en ik: “Heel wat zaken gedaan met T.D.”
Hij repliceerde: “Ken jij T.D. dan?” Ik weer: “Ja zeker, heel wat jaren geleden, ook nog met hem geluncht.”
Zei hij toen: “Ik ben Kees Boshuizen “(schrijf ik het goed, Case/Kees?)... na ruim 30 jaar zag ik hem weer, als chief engineer werkte hij bij T.D. Jr. zaliger, de toenmalige baas van T.D. Williamson, Inc., pijpleiding specialisten, wij vertegenwoordigden dit Amerikaanse bedrijf tijdens en na de bouw van het Gasunie aardgas-leidingnet.
It’s a small world.