SÉRIGNAN-PLAGE NATURE 01

Een week na Pita’s verjaardag en de CMS-reünie zaten wij alweer in Zuid-Frankrijk.
’t Was een snelle week, Pinksteren, dinsdag Davi-Cash met Jolein, woensdagochtend auto tot de nok toe voltanken, bandenspanning controleren, meer niet, kleine beurt had de Honda Civic al in het voorjaar gehad. De wagen buiten neergezet. Op tijd aan gedacht.
De berging in, vakantiedozen plus andere spullen in plastic zakken, vaten, fietsendrager, alles en alles met de “wieltjes” de berging uit, hellinkje af naar de auto gerold, wagen volgegooid en toen pas de auto de garage ingereden.

Dat maakte de donderdag een plezierige pakdag, alles rond de auto uitgestald en systematisch de auto geladen, alle hoeken en gaatjes benut, zoals alleen ik dat kan... dat zegt Pita tenminste.
De fietsendrager gemonteerd, nog even op de fiets wat reserve-batterijen gehaald (jawel, Media-Markt). Zadel gedemonteerd, fiets op de drager vastgezet en aan de kabel gelegd.
Fiets pikken? Moet je ook de trekhaak slopen!

Piep-piep, piep-piep, piep-piep zei de wekker – zo’n digitaal ding, niet die vroegere die “trrriiiing” deed – vrijdagochtend om kwart voor vijf.
Bed uit, toilet maken, kop tubruk met krentenbol en weg waren wij om half zes.
Droog weer. Vlot Nederland uit, Antwerpen geen probleem na de werkzaamheden van vorig jaar, helaas, het werd steeds drukker, de weg slibde dicht: file, op de ringweg van Brussel. Ook werd het steeds donkerder... Tussentijds sanitaire stop + kopje koffie met appeltaart (thuis lekkerder).
“The Rains Came” en dat bleef zo, na Brussel geen file meer, wel veel regen met vervelende, opstuivende waterwolken, resultaat: zicht nul-komma-nul, tot Luxemburg toe. Tanken altijd bij de tweede pomp hier. Ditmaal geen goed idee. Veel te druk, uitrit geblokkeerd vanwege grote drukte op de snelweg.

Verderop werd het droger, bleef wel bewolkt, met een kort buitje als wij onder zo’n dikke, vette, zwarte wolk reden. Vaste stop bij tank- en eetstation LeClerc vlak voor Dijon, goede capuccino, Pita dito warme chocola, prima stokbrood “met” of heerlijke dikbelegde sandwiches, altijd vers.

Temperatuur werd allengs behaaglijker, hadden zo nu en dan ook wat meer zon. Nader je Lyon dan krijg je tegenwoordig altijd de waarschuwing niet door het centrum te gaan ( “bouchon” ), doen wij toch, dus. En valt telkens weer mee. Door de weersomstandigheden en de trage voortgang in België waren wij toch blij omstreeks vijven de Autoroute te verlaten om, na een stukje binnendoor richting Valence, twee rotondes verder het parkeerterrein op te rijden van ons Ibis-hotel nabij Saint Rambert d’Albon (Lyon Sud).

Ik pakte wat spullen uit de auto, Pita ging vast naar binnen, regelde meteen de kamer, mompelde wat over en kreeg een kamer gelijkvloers, zoals de receptie-dame later tegen mij zei, net zo’n kamer als dat andere oude stel dat slecht ter been was... in aparte vleugel, geen drempels, ruim, ook de badkamer, met seniorentoilet en overal van die beugels aan de muur en een uitklapbaar stoeltje bij de douche... prettig, al hebben wij dat echt nog niet nodig!

Bij de receptie stond een krat heerlijke kersen, mocht je gewoon van nemen. Uit het raam kijkend zag je naast het hotel een heel stel plukkers – ook de volgende regenachtige ochtend vroeg al – bezig met kersen- en aardbeienpluk.