JARIG IN HET GROTE BOS

Dat tweede “huis” van Oet en Marc in Het Grote Bos bij Driebergen wordt steeds gerieflijker. Kort geleden een verbouwing uitgevoerd, wandjes ge- en verplaatst, keuken een stuk ruimer, badkamer en toilet nu geheel inpandig en boven een grappige logeerruimte. Moet je wel voorzichtig een ladder op. Nou ja, voor jonge benen geen probleem! Ik lazerde er bijna vanaf. Krijg je van jeugdige overmoed plus stijve knieën!

Oet was daar in dat bossenhuis een dikke week om het een en ander af te werken, op te ruimen en recht te trekken na die verbouwing. En Marc was er met het week-einde uiteraard ook. Goede gelegenheid om van Oet’s jarig-zijn een gezellige dag te maken, wel rekening houdend met de ontvangstmogelijkheden. Denk ik tenminste.

Gezien de nog beperkte mogelijkheden werden wij in ieder geval verwacht voor een bos-broodjes-lunch, Marc’s ouders en aanhang konden pas aan het eind van de dag komen. Toen waren wij al weg, wij zien ze een volgende keer wel weer. Wie wij wèl zagen, was Nikki-May. Haast onherkenbaar, kinderen groeien sneller op als je ze een poosje niet ziet, zo lijkt het althans! Gezellig grietje geworden. Zij logeerde daar een paar dagen, die kamer boven was haar domein. Genoot ze van, zo gezien.

Wij moesten ’s ochtends nog ergens heen – Pita’s medihobby – kon gelukkig vervroegd worden, resultaat? Surprise! Stapten voor elven bij de jongens binnen, zelfs nog voor Lucy, die om elf uur verwacht werd. Jan en Inge kwamen ook, Elsa wat later.
Wij lieten ons expres niet van “het hek” ophalen (bezoekers-auto moet buiten geparkeerd) zodat wij een stukje konden lopen en vooral omdat wij dan het nieuwe zomerhome van Arina konden bekijken. Arina, Zuid-Afrikaanse schoolgenote en vriendin, trokken wij eerder mee op tijdens onze Zuid-Afrikareis enkele jaren terug. En haar huisje ziet er prima uit. Liep er eerst straal voorbij omdat-ie op de foto een stuk feller-geel leek. Laat ik mij door een foto voor de gek houden, terwijl ik er zelf zo veel streken mee uithaal.

Neen! Kaffee und Kuchen kregen wij niet! Maar wel koffie met gevarieerd Driebergen’s gebak. Smaakte ons heel goed. Ik had zo’n gezellige vruchtentoestand. Op zandgrond, nee, ik bedoel zo’n zandgebakbodem, zo heet dat toch, ongeveer? De bodem was wèl een beetje aan de harde kant, vond ik. Maar ja, het had al een poosje niet geregend...

Het bleef natuurlijk niet bij koffie. Daarna een heerlijk wijntje met een knabbeltje en zo. En toen een berg overheerlijke broodjes, met boter, ham, kaas en weet ik veel, royaal belegd door Marc en Nikki-May, voorafgegaan door een goede tomatensoep, uitstekend gedaan allemaal.

En dat totale, relaxte gebeuren gaf mij ruimschoots de tijd mij uit te leven met allerlei digi-shotjes, heerlijk zo’n dslr, sorry = digital single lens reflex (camera) = digitale spiegelreflex-camera, mijn eigenste Nikon. En Oet deed dapper mee. Die appel en die boom, hè.
Hoe komen ze aan “single lens”? Nou, vroeger bestonden er ook reflexcamera’s met twee lenzen, eentje om door te kijken en eentje voor de opnames. De Rolleiflex was er zo een (een hele goede) en de Ricohflex, die laatste had ik, voor mij betaalbaar.
Was nog in de tijd dat Japanse camera’s vreselijk roestgevoelig waren. En dat was-ie. Zeker in onze tropen. Maar mooie shots dat ik er mee maakte !

Goed, nu ik de blog-achterstand heb weggewerkt en de bijna 80 digiprenten van deze gezellige happening heb verwerkt (krijg je hier niet allemaal te zien), kan dit verhaal eindelijk het internet op. Ja, en je leest het goed: geen achterstand meer. Betekent dus meteen dat ik het nu weer piano, piano kan doen. “Zo heerlijk rustig, ja, ja” ...
;)


02mei2007