PITA 75 !

Een geweldige, gezellige, grote dag:
vrijdag 25 mei, de dag dat Pita
– een schattige baby, volgens zeggen –
het levenslicht aanschouwde. 75 jaar geleden. Feestje dus.
Ook de weergoden vierden feest, zij gaven ons heerlijk, zonnig weer, van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat en daar hebben wij van genoten.

De bridge- en babbel-vriendinnen kwamen op de koffie. Nou ja, niet alleen koffie. Ook van dat rooie, lekkere zoete, daarna dat andere wat sterkere rode en zo, plus een (onder)laagje om er tegen te kunnen.

Tevoren en daarna deden wij nog wat “dingetjes”, maar om een uur of vier was het uit met de rust. Toen kwam lichting twee, aangevoerd door Oet. Hij moest op tijd de trein halen, naar Duitsland, kwam daarom vroeg. Neen, niet helemaal uit Düsseldorf kwam hij, was al een paar dagen in NL, voor zaken.
Ook Renée was vroeg, Bar kon niet op tijd weg, hing daarna nog in de file ook en had daarom wel een stief ketierke nodig om ons vanuit Amsterdam te bereiken. Even later kwamen Willy en Dicky, al met al de hoogste tijd voor de “Pink Champagne”. In onze traditionele Wasa glazen, te vol (?) gevuld, gelet op de ringen, die als maat dienden voor het oorlam... net als nu, hoe hoger in rang, hoe grotere slok. En ’t was echt rum vroeger, naar oud zeemansgebruik! Al durfde iemand te roepen dat het weliswaar een Zweedse boot was, maar wel gebouwd door een Nederlander... dus jenever. Mooi niet!!!

Aparte vermelding voor onze buitenlandse gasten. Vriendin Arina, uit Zuid-Afrika, sinds kort jaarlijks een poosje aanwezig als medebewoonster van het “Grote Bos” nabij Driebergen, bijna-buur van Oet en Marc dus, zij kwam met haar vroegere CMS-klasgenote + vriendin Mieke uit Jakarta / Indonesia, zij was in Oslo op een conferentie. Even terzijde, Mieke’s broer woont op Bali, in Gianyar, nabij Ubud, in een prachtige villa met alles er op en er aan, uitkijkend op de rijstvelden rondom. Een paar keer geweest. Lieve mensen en zo gastvrij.

Langzamerhand was iedereen binnen. De honger werd gestild met hapjes, kaasjes, je kent dat wel. Alleen Oet – moest immers vroeg weg – genoot wat eerder van zijn echte hap. Een poos later konden de anderen aanvallen. Nasi kuning, met gerechten als rendang, babi kecap, ayam besengek, ayam bumbu bali, tumis tahu, sambal goreng telor, smoor kampung, krupuk uiteraard, ook abon (uit Bali meegenomen) en sambal ikke. Dat was het ongeveer. Heel veel af te wassen... (de meisjes, uit eigen vrije wil!)... heel weinig over. Goed gegeten dus. En zo hoort het ook.

Kortom, het was bizonder geslaagd. Werd niet al te laat. Was maar goed ook, want de zaterdag daarna was de jaarlijkse CMS-Reünie in Leiden.

En dan als laatste prentje een bloeiende Sanseviria. Nog van mijn ma geweest. Al weer een jaar of 25 bij ons. Oude plant dus. Maar doet het heel goed. Bloeit heel sporadisch. Bij ons. Krijgt hier vermoedelijk teveel water. Bloeit in de tropen in het droge jaargetijde. Kleverige bloempjes.
De plant wordt in NL weer wat populairder. Verbazingwekkend overigens dat ik geen behoorlijke beschrijving van deze plant vond op het internet. Zelfs Wikipedia komt niet verder dan een opsomming van allerlei namen en soorten.