POOSJE STIL GEWEEST

Een paar maanden verder alweer, de februari-vakantie lijkt steeds verder weg. Toen kwam het verdriet om Olga, dat is er nog, maar we gaan gewoon door, zo is het leven nu eenmaal. En dus ga ik toch nog iets zeggen over die Bali-maand. Ja, dat van die rug, dat weet je nu wel. Die daardoor uiterst beperkte bewegingsvrijheid, dat moeizame lopen. Ook daardoor waren mijn eerdere babbels wat summier.

Over lopen gesproken, Pietje’s “gevoelige voetjes” zijn bij het vliegen altijd een bron van zorg, zij heeft al gauw dikke enkels. De lange heenvlucht heeft zij echter prima doorstaan en wat ontdekte zij in Singapore? Big Foot: een prima voetmassage-apparaat, daar heeft zij echt van genoten, een hele tijd. Zij maakte echt reclame voor dat apparaat, telkens kwam een ander naast haar zitten om het ook te proberen!

Wil nog wel even vermelden dat ik in Kuta na een week of twee een huisarts inschakelde voor wat meer en sterkere medicijnen. Dokter Made S. , Balinees, leuke vent (leuk dochtertje), verbonden aan een kliniek vlak naast de deur, met meerdere vestigingen over geheel Bali.
Zo nu en dan dook hij ook “zomaar” op om te kijken hoe het met me ging.

Al was de actieradius beperkt, het wereldje dichtbij bood toch best wat. Een keertje over het strand naar de Discovery Mall geweest, groot, prachtig gebouw, enkele verdiepingen hoog, allerlei winkels kraampjes, stalletjes, uiteraard veelal op het toerisme gericht... dat er nauwelijks was. Helemaal boven een eetgalerij met allerlei lokale eet- en drinkstalletjes, wel vlak naast een kinder-speel-paradijs met apparaten en muziek... die bijna oorverdovend de hele ruimte vulde.
Maar goed, helemaal beneden een prima opticien getroffen (hoofdzetel Denpasar, naam van vriendin meegekregen) waar Pita en ik ons een leesbril en andere brillenglazen hebben aangemeten tegen een prijs + kwaliteit die je hier niet tegenkomt.

Vanuit onze bungalow pal op het strand had ik een goed uitzicht op strand en zee. Niet alleen op het platje zittend, maar zelfs vanuit bed! Had dus best gelegenheid om de nieuwe camera wat uit te proberen... oude liefde, een Nikon spiegelreflex, maar nu digitaal met allerlei knopjes derop en dran. Wat een massa mogelijkheden ingebouwd! Dat krijg je met die chips. Weer studeren om er mee om te leren gaan. En als je er niet uitkomt? Dan zet je’m op “auto” en gaat er een heleboel toch wel goed (beetje laf hoor).

Pita ontdekte toen zij naar Matahari (warenhuis / supermarkt) ging “om de hoek” een simpel maar schoon eettentje. Javaanse keuken. Een tafel of zes, 1 stoel (voor de rugpatient) en de rest krukken, aardige mensen en een kokkin met gouden handjes. Dat mens kon lekker koken! Daar eten of keurig ingepakt meenemen, dat kon allebei. En bestellen voor de volgende dag kon ook. Rendang maakt zij ook. Op z’n Javaans. Beloofde haar het Rendang Padang recept van mijn ma (net toegestuurd).

Pita heeft in het prachtige zwembad weer haar dagelijkse baantjes getrokken. Plus heerlijk zonnen uiteraard.
Ons hotel is nog steeds prima, maar je merkt toch dat er voor de post onderhoud geen geld is. Er zijn wel gasten, veel Japanners, er komen weer steeds meer Aussies (voor een deel van hen is het maar een paar uurtjes vliegen), met de week-einden Indonesiërs, zij krijgen een speciaal tarief en regelmatig Indonesische groepen , meestal vanuit Java, die enkele dagen blijven voor vergaderingen, trainingen e.d.
Toch was toen wij kwamen de bezetting van het hotel maar 40% en dat is te weinig. Toen wij weggingen was het tegen de 60%, dat heb je minimaal nodig. Ik heb een abo-tje op een Bali-mail-krant, lees daarin dat het toerisme heel langzaam wat beter loopt. Duimen maar. Want de economie ligt echt plat. Zielig.

Wat foto’s ter illustratie. Tot een volgende keer.