OLGA IS NIET MEER…

Dit is een blog over van alles, wat wij beleefden, nog steeds beleven, vrolijke zaken, dingen die wij zagen en zien. Een blog over het leven, dus toch ook een blog over verdrietige zaken, waar je meestal niet over rept. Maar soms moet je dat toch, van binnenuit, dan dwingt je hart je te uiten, omdat je boordevol zit.

Op de dag dat wij teruggingen, keken wij ’s ochtends nog even naar het nieuws op de Indonesische tv.
En dat was schokkend. Die ochtend was een Garuda-toestel – in Yogyakarta – bij de landing verongelukt, doorgeschoten over de weg en in brand gevlogen. Dat bemoeilijkte het bluswerk heel erg.
22 passagiers kwamen erbarmelijk aan hun einde, vreselijk! Olga was één van hen.

Olga Yogi Supardi–Wachjo, een trouwe vriendin van vele jaren, dat gaat terug tot de 50er jaren, in Jakarta. Zij ging eerder van school en volgde Yogi, haar partner voor het leven. Hij was de eerste afgestudeerde officier van de Indonesische Militaire Academie in Magelang. Zij vonden elkaar en trouwden, zij volgde hem, waar hij ook heenging. Altijd stond zij pal achter hem, een echte “soldatenvrouw”… zoals hij ten afscheid bij haar begrafenis nog verwoordde.
Yogi maakte zijn capaciteiten waar, werd Luitenant-Generaal, territoriaal Commandant van Bali, Secretaris-Generaal van het Ministerie van Defensie/Oorlog en tenslotte Ambassadeur van Indonesië in Tokio, Japan.
Hij zei eens tegen mij: “Velen zeggen vaak ‘ik ken de president’… maar ík kan zeggen ‘de president kent mij’."... een groot verschil. Hun dochter trouwde de huidige vorst van Mangkunegara van Solo, ook al een bewijs in welke kringen zij zich bewogen.
Olga ontplooide zich – naast haar vele sociale vaardigheden – op kunstzinnig gebied: leerde gevoelvol schilderen van een heel goede leraar in Japan. Maar wist ook zeer veel van de traditionele gewaden en textielen van Indonesië. Batik, ikat en nog meer: modern, oud of nog ouder, het had allemaal nauwelijks geheimen voor haar, daar getuigen o.a. de vele boeken van die zij hierover bezat.
Uiteraard had het gezin haar volle aandacht… ondanks haar vliegangst die zij nog tegen mij uitte, vloog zij haar einde tegemoet om eerder bij haar kleindochter te kunnen zijn.
Er was alleen plaats voor één, man en andere familieleden gingen met de auto naar Yogya!

Ik zei het al eerder, zij was een trouwe, oprechte, geïnteresseerde vriendin van vele jaren her, wij zagen elkaar niet zo heel vaak, de laatste maal was ongeveer een jaar geleden, zij kwam toen ook naar onze jaarlijkse CMS-reünie in Leiden. En ik sprak haar voor het laatst begin februari, toen zij vanuit Jakarta belde naar Kuta, waar wij net aangekomen waren voor ons jaarlijkse maandje Bali.
Wij hopen oprecht dat Olga niet heeft geleden, zij ruste in vrede.