EEN JAARTJE ERBIJ

Haast ongemerkt was er weer een jaar voorbij. Half maart. Dat ouder worden weet en merk je wel maar je ouder in jaren voelen is heel betrekkelijk. En plots, met een schok, “ontdek” je dat je kinderen al 40+ zijn! Maar goed, dat jarig zijn was simpel, maar gezellig. De kinders – die bijna-oudjes – ;-) waren er natuurlijk, Marc en Barbra niet, de werkpaarden!

Pita pronkte met haar arm in een mitella vanwege een operatie aan haar linkerhand, in Bronovo, plastische chirurgie, dagbehandeling, ’s ochtends brengen en om een uur of 3 ’s middags mocht zij weer weg. En nu (een 6 weken later) ziet die hand er prachtig uit, handpalm helemaal vlak, geen litteken te zien en nog maar een heel klein plekje dat soms wat gevoelig is.
En dan wil je natuurlijk weten wat er precies “aan de hand” is, dat geeft mij de gelegenheid om – in commissie – een babbel te maken over

DE ZIEKTE VAN DUPUYTREN
Deze frequente aandoening werd in 1831 voor het eerst beschreven en operatief behandeld door baron G. Dupuytren in Parijs. Het begin van deze ziekte zou gevonden kunnen worden bij de Kelten, vandaar ook de naam ‘Keltische Klauw’.
Hoewel dit ziektebeeld reeds lang wordt bestudeerd is de oorzaak nog steeds niet bekend.

De ziekte van Dupuytren begint heel onschuldig, zonder pijn of ontstekingsverschijnselen.
De aandoening wordt gekenmerkt door het ontstaan van fibreuze knobbels in de handpalm die zich uitbreiden tot strengen, van de handpalm tot de vingers, het begint met een knobbeltje in de handpalm, dit kan evolueren tot een koord en eventueel tot een contractuur. Meestal bij de pink en de ringvinger. Het eerste teken dat de patiënt gewaar wordt, is een lichte verharding van de handpalm. Na verloop van tijd ontstaan er palmaire knobbeltjes. De knobbeltjes vormen dan een onderhuidse streng. Deze streng is afkomstig van een peesblad dat zich omvormt tot een hard koord en na verloop van tijd aan de vinger trekt, zodanig dat deze niet volledig meer kan worden gestrekt. De buigpezen hebben met dit ziekteproces niets te maken. De knobbels ontstaan tussen huid en pezen.

Het begin van de ziekte wordt meestal vastgesteld na het 40ste levensjaar of vroeger; meer bij mannen dan bij vrouwen en bij meer dan de helft komt de aandoening dubbelzijdig voor. De ziekte is familiair, wanneer iemand in een familie de ziekte heeft, is de kans dat iemand anders uit dezelfde familie de ziekte ook krijgt groter dan wanneer de ziekte niet in de familie voorkomt. Erfelijkheid is echter (nog) niet bewezen.
Sommige patiënten hebben reeds 6 maanden na het eerste merkbare begin een duidelijke contractuur; anderen daarentegen houden 20 jaar enkele onschuldige knobbeltjes zonder enig teken voor progressie. Ook na een operatieve ingreep varieert het verloop: sommigen krijgen reeds enkele maanden na de ingreep een recidief, terwijl anderen 10 of meer jaren vrij blijven van recidieven.

Nogmaals: prima plastisch chirurg, uitstekend gedaan. Mooi handje hoor !!!