WEEK-END LONDEN

Het was hartveroverend.
Wat gebeurde er? Een belletje vanuit Engeland. Later een mailtje.
En de uitnodiging van een goede zakenvriend van vele jaren her.
Hij werd 60 jaar, gaf een groot feest voor zijn vriendenkring.
Of wij ook wilden komen, al zagen wij elkaar vele jaren niet.
Immers, 25 jaar geleden waren wij er ook toen May en Alan in Glasgow trouwden.
Zij wonen al vele jaren in de nabijheid van Londen, aan de westkant, benoorden Windsor en Slough; Heathrow is er niet ver vandaan.

Het feest werd gegeven in Stoke Park Club, een landgoed met een presticieuze geschiedenis die meer dan 900 jaar teruggaat. Een landgoed met een oppervlakte van meer dan 140 hectare! Een schitterend parklandschap met een gerenommeerde 27 hole golfbaan “Stoke Poges”, bijna 100 jaar oud, behoort tot de wereld top 100. Niet minder bekend zijn de er bij behorende Health & Beauty Spa, het grote binnenzwembad, 13 tennisbanen (6 grasbanen volgens Wimbledon-specificatie, 3 binnen- & 4 all weather banen). Ieder jaar is hier het Boodles Challenge tennistoernooi met talloze tennisgrootheden als deelnemer. Het hotel zelf is een klassiek plaatje, mèt moderne inzet, maar mèt handhaving van traditie. En, met een grandioze, vriendelijke service.

Ik regelde zowel de reis als het hotel via telefoon en internet, dat ging prima. Wij besloten met de trein te gaan, Zoetermeer-Den Haag-Rotterdam met de NS, Rotterdam-Brussel met de Thalys en Brussel-Londen met de Eurostar v.v.

Zouden met de trein van Zoetermeer vertrekken, via Den Haag naar Rotterdam CS en daar de Thalys pakken.
Vond Netty niet goed. “Neen hoor, ik breng je op tijd naar Rotterdam”. En dat deed ze.
Ondanks wat opgebroken weggedeeltes leverde zij ons dik op tijd af bij Rotterdam Centraal, bij de achteringang, het dichtste bij perron 4 waar wij zijn moesten.
Wij daarheen, trap op, stonden daar 2 conductrices, hoorden dat wij de Thalys moesten hebben en zeiden “Vlug naar perron 7, daar staat de Thalys gereed voor vertrek, hij is een half uur vervroegd”. ????? Wij waren dik te vroeg, achteraf nèt op tijd. Wat moesten al die mensen die na ons kwamen en de Thalys gevlogen vonden? Op zaterdag? Naar Brussel of door naar Parijs? Goed, wij hadden geluk en vertrokken op tijd/te vroeg. Maar snel ging het niet. Met een sukkelgangetje naar Breda. Wat bleek? Wij reden op het verkeerde spoor. Omdat het rechterspoor in reparatie was! Daarom stapvoets. Tot Breda. Van daar op het juiste spoor met wat meer tempo naar Roosendaal en verder naar Brussel om daar precies op tijd aan te komen. Ja, wìj wel...

Nooit eerder met Thalys of Eurostar gereisd, voor het eerst door de tunnel onder het Kanaal door naar Engeland. Een hele ervaring, al zie je niets in die diepe duisternis en ben je met een minuut of 20 aan de andere kant weer in het daglicht! Eindpunt is Waterloo International in Londen, vandaar met de Underground naar Paddington en verder met de Great(?) Western trein naar Slough, waar Alan ons oppikte en naar Stoke Park Club bracht.
Voor het gemak had ik daar geboekt, hoefden wij de deur niet meer uit.
Met een drankje en een korte babbel even uitgeblazen. En een poosje later voor een onderlaag (voor het feest) gezorgd door te smullen van een uitbundig versierde snack, stokbrood, gevuld met een overheerlijke, malse, aan plakken gesneden steak, gegarneerd met salade en goud-glanzende frieten.
Vergeten onze leeftijd te benadrukken, zaten dus boven. Heel wat trappen gelopen “the traditional way” naar onze prachtige kamer “Halsey”. Met marmeren badkamer, waarin vrijstaande, statige badkuip op pootjes met glimmend-gepoetste kranen-opbouw. Met uitzicht op de afslag van de golfbaan. En met om een uur of zes-zeven ’s avonds het kamermeisje dat nog even de bedden komt doen.

Het feest was enig. Om een uur of acht waren wij er. De aanwezige familie (her)kende ons gemakkelijker dan omgekeerd, zij hadden ons nog even in het fotoboek van 25 jaar eerder teruggezien. Wij moesten al tastend onze weg terugvinden en al dat heel jonge grut van toen was uiteraard volwassen geworden, inmiddels getrouwd, met kinderen en zo meer. De zakelijke vriendenkring was natuurlijk nieuw voor mij en toch! Struikelde ik al fotograferend over nog een zakenvriend uit die tijd, lang geleden.

Ja, ik had natuurlijk mijn fototoestel bij me, met flits, kon me dus zowel binnen als buiten geheel uitleven. Heb heel wat foto’s gemaakt. Dat is zo heerlijk met een digitale camera, je schiet maar een eind weg, wat je niet bevalt gooi je er meteen uit. Dat delete je, in goed Nederlands... het woord wissen komt niet in je op.

Het was prachtig weer! Het hele week-end. Bijzonder genoten. Zondag zaten wij rond de lunchtijd heerlijk buiten op het terras van het Ethorpe Hotel in het nabije (trendy) dorp Gerrards Cross. Met een deel van de familie en wat andere vrienden die op de zaterdag niet konden komen. De kring werd ook nu steeds groter, telkens werd er een tafel bijgeschoven. Wéér gezelligheid en warmte, daarenboven de warmte van die prachtige voorjaarsdag, die ging je op de duur echt voelen, je verschoof je (loodzware) houten stoel dan wat om een beetje in de schaduw te komen.

Om een uur of vier namen wij afscheid en keerden terug naar onze eigen stek. Beetje uitblazen, beetje rusten. ’s Avonds in stijl in het hotel gedineerd. Ook nu weer genoten. Er waren maar een paar tafels bezet. Begrijpelijk, zondagavond. Veel (golf)gasten waren al vertrokken. Maar wij kregen een prima diner voorgezet. Van uitstekende wijn genoten. En die bediening!
De Engelse keuken is heel erg ten goede veranderd. Dat heb ik vroeger wel eens anders meegemaakt.

De volgende ochtend redelijk vroeg op, ontbijtje, beetje gewandeld. Werden door Alan opgehaald. Die kwam royaal op tijd, wij af. Het was vrij druk, maandag. Waren net onderweg toen ik ontdekte dat onze koffer niet mee was, die stond in het hotel achter de balie van de receptie. Schrik, maar ook gelachen. Alan stuurde zijn vintage Jag fluks een andere kant op, via een gelukkig vrij sluiproutetje waren wij even later bij het hotel en vertrokken opnieuw. Met koffer. Lumineuze inval van Alan. “Ik zet je op Heathrow af” zei hij. “Is ook een Underground eindpunt, stap je in en je kunt gaan zitten en blijven zitten totdat je in hartje Londen bent – Piccadilly Circus – eenmaal overstappen op de Bakerloo lijn en dan is het maar een drietal haltes tot Waterloo International”.

Aldus geschiedde het. Alles verliep uitstekend. Inderdaad dik op tijd op station Waterloo. Moesten daar zelfs een poosje wachten voor wij de Eurostar in konden. Op tijd vertrokken, goede reis gehad en op de juiste tijd, ongeveer 2 uur, in Brussel gearriveerd.
En daar was het ellende. De conducteurs staakten. Hadden een werkonderbreking heette dat eerst. Later werd het “een sociale maatregel”... Niet voor ons, noch voor al die horden Belgische forensen die in de loop van de middag het station binnestroomden. Geen trein vertrok.
Ja soms wel, een heel enkele lokale trein die wel een conducteur had. Bij het bekend worden (zag je op de borden en werd omgeroepen) werd het een nerveus gehol naar het desbetreffende perron. Voor ons was het wachten, luisteren, kijken, wachten, weer wachten.

Eindelijk ging er een trein naar Nederland, de conducteur die beloofd had te zullen gaan, dook inderdaad op, toen zaten wij al 10 minuten in die trein, en eindelijk gingen wij dan. De trein was barstens vol, op elk plekje zaten en stonden de reizigers. Maar na enkele haltes werden de wagons al leger en leger. Na Antwerpen hadden wij de ruimte en ging het vlotjes richting Nederland.
Lukte mij ook nog om een beker koffie van een ander om te gooien. Moet mij weer overkomen!
In Rotterdam uitgestapt, moesten wel een poos op de bus wachten, maar die ging via het Berkelse rechtstreeks naar Zoetermeer en toen was het leed snel geleden.

Kortom ’s avonds om half tien waren wij thuis.

Gauw de koffer uitgepakt en, onder het genot van een drankje, genoeglijk teruggeblikt op een grandioos week-einde.

14/16april2007.