TURKSE TOPPERS 2

Intro.
Zo, opgaaf één is achter de rug. De foto’s uitgezocht, waar nodig bijgewerkt en gesorteerd.
Na heel snel beslist te hebben te elfder ure een weekje ergens heen te gaan, zaten wij vrijdagavond 8 september bij D-Reizen, bij Naomi, om te bekijken waar we alzo heen konden. En het werd toch Turkije: nog plaats, goed weer en geen visa e.d. nodig. Wij kozen voor een rustige plek aan de Turkse Rivièra, Hotel Presa di Finica***** in Finike. De Turkse sterren zijn wat opgewaardeerd (ook al), voor minder moet je het niet doen. Voor het eerst in lange tijd “all in”, inclusief transfer van en naar het vliegveld. Dit laatste is wel nodig ook, na het vliegen wachtte ons nog een busreis van 2 tot 3 uur. Goed, donderdag 14 heen en donderdag 21 september terug. Naar Turkije, gevlogen door een Turkse maatschappij, verblijf in een Turks hotel, allemaal Corendon.

Schiphol Sores.
Donderdag om zes uur op – de koffer was woensdagavond snel gepakt – en met de trein van 7.07 uur via Den Haag Centraal naar Schiphol, sneltrein, dus een uurtje later waren wij er al. Na even zoeken vonden wij de balie waar wij de tickets in ontvangst moesten nemen. Die was nog onbevrouwd/-bemand. De buurdame vertelde dat ze meestal omstreeks half tien kwamen. Gelukkig ditmaal niet. Nadat de juffrouw de slaap uit de ogen gewreven, een slokje uit een blikje, haar laptop en verdere apparatuur opgestart had, kon zij ons van dienst zijn en vond na enig zoeken onze tickets die toch klaar lagen. Helaas op voucher noch tickets enige vermelding van onze wensen en… niet alleen de heenvlucht was gewijzigd (alleen die betere, eerdere vertrektijd hadden wij twee dagen tevoren telefonisch doorgekregen), maar ook de retourvlucht was gewijzigd in een veel slechtere tijd, daar was op dat moment niets aan te doen, pas 24 uur voor de retourvlucht kon men daar meer van zeggen.
Wie dan leeft, die dan zorgt, dachten wij en gingen Schiphol een beetje verkennen. Meldden ons ruim voor tijd bij onze “Gate” (weer zo’n goed Nederlands woord), waren daar uiteraard als eersten, niet erg, Pita vond in de wachtruimte een rij relaxstoelen, heerlijk nietsdoen dus. Kijkt zij toevallig naar mijn voeten, mijn schoenen, lekker relaxt naast haar en zegt verschrikt: “Jij hebt twee verschillende schoenen aan” en begint daarna smakelijk te lachen. Ik kijk en ja hoor zij heeft gelijk.
Dom, niets meer aan te doen en er dus een hele week mee rondgelopen. Eerlijk gezegd viel het nauwelijks iemand op, dank zij het warme weer liep ik toch heel veel op mijn teenslippers!
Kregen op een gegeven ogenblik te horen dat er vertraging was, reden? Geen idee. Een poos later bleek dat er technische problemen waren. Uiteindelijk vertelde men dat een wiel van het landingsgestel was afgekeurd, op zoek dus naar een ander wiel. De spanning steeg, het werd al maar later. Opluchting: ze hadden een wiel gevonden… hoe, waar? Toch weer een probleem, nu moest er een technische ploeg opgetrommeld worden. En het vliegtuig stond er maar. Zo nu en dan kwam een autootje langs, keek men naar het wiel en verdween weer. Troost: op de neus van het toestel stond geschilderd “Smile in the sky”! Voor ons: “Crying on the ground”. Die smile was zo langzamerhand een zure grimas, wij keken uiteindelijk heel erg sip toen wij hoorden dat wij (ook nog?) moesten wachten op passagiers uit Eindhoven! Met vier uur vertraging vertrokken wij tenslotte… en kwamen na de vlucht en een lange busrit om over half elf ’s avonds in het hotel aan. Het was een lange, hete dag!

Dolce Far Niente.
Turkije is een oud land, dat zie je aan die afgeronde bergtoppen. En droog, ook te zien aan de vegetatie. Waar er wel water is, bloeit en groeit alles in volle glorie, bijna tropisch, dat is heel goed merkbaar. En op dat alles hebben wij – in zalig nietsdoen – een schitterend uitzicht vanuit onze prachtige kamer in het tweede gebouw, 4-hoog, werkelijk van alle gemakken voorzien. Wij kijken uit op die bergen, op het tweede zwembad met zijn rode koepel en gele glijbaan voor de kinders, tennisbanen, sportveld, manege en andere voorzieningen. Daaromheen die groene natuur, die citrus-aanplanten.
De kamer is een genot op zich, ruim, airco, tv op meubeltje met spiegel en krukje, barretje er in (zelf vullen, alleen drinkwater aanwezig), kasten waarin kluisje, verder telefoon, goede verlichting, extra stopcontacten, royale bedden, waar je echt heel goed in slaapt. En dan die luxe badkamer met bad, royaal werkende douche, wastafelmeubel, zeepdispencer (ook boven het bad) plus een prima toilet, met aparte kraan voor het in de rand ingebouwde, verstelbare spuitkopje om je popo mee te reinigen. Klasse!
De kamer wordt iedere dag gereinigd, inclusief vloeren van kamer en balkon, ook alle linnengoed dagelijks verschoond. Dat doet onze vriendelijke, hardwerkende, Turkse bonne, niet de mooiste, maar haar werk is klasse. En tijdens ons uitgebreide ontbijt heeft zij meestal onze kamer al gedaan.

Zwemmen, zonnen en zo meer.
Zwemmen kan je hier volop. Gebruik van speciale (buiten) baddoeken ook al gratis. Twee grote zwembaden (één hele grote), een binnenbad en meerdere kinderbadjes. Met volop plek en ligstoelen om te zonnen. En dan het eigen strand, een honderd meter van het hotel, bereikbaar via een tunneltje onder de weg door. Dit tunneltje wordt opgeleukt met scherven van antieke(?) tegeltjes.
Heb een stel hiervan “bijeengebracht” op één sierstuk, hoef je die hele tunnel niet door te lopen.
Donker zand, grote kiezel op de waterlijn, redelijk steil aflopende zeebodem. Zeewatertemperatuur prima. Uiteraard de omgevingstemperatuur ook, hebben het steeds ruim boven de 32-35 graden C gehad (Die airco op de kamer was heel erg nuttig, alleen was Pita niet zo airco-tocht-bestendig).
In de ochtend was de zee zo goed als glad, ’s middags wat meer in beweging. Helder water, weinig leven. Wat schooltjes kleine visjes, net als elders in de Middellandse Zee.
Behalve het gebruikelijke strandvermaak = zwemmen en lekker lui liggen zonnen, kon je je ook òp het water vermaken met o.a. parasailing. En dat deden ze heel knap, samen de boot op, zo’n surfpak aan, met zijn tweeën aan een parachute en voorzichtig manoevrerend en vaart makend de lucht in. Dan een hele tocht hoog in de lucht achter de (trek)boot aan. Bij terugkeer werd de kabel weer op de lier teruggerold, zodanig dat je heel voorzichtig weer op het dek belandde. Zonder natte voeten!
Op een ochtend een hele strandwandeling gemaakt tot ongeveer halverwege Finike. Niet zo veel te zien. Wel een echte strandvogel! En wat vissende oudjes, kennelijk Turken, mogelijk uit de appartementen boven, aan de andere kant van de weg. Of van een auto, geparkeerd in de buurt van een soort recreatieplaats met van die stenen tafels en banken. Alles nogal primitief. Het grote toerisme moet hier nog komen, kustlijn genoeg, ook al sla je de rotsige gedeeltes over.
Even terug naar die gebouwen. Overal op de daken zag je – behalve de schotelantennes – hele rissen zonnepanelen met bij/boven ieder paneel een drum om het warme water te verwerken. Op een van die gebouwen hadden ze alles netjes in het gelid opgesteld.

Al over eten en drinken gehad?
Nou, daar hoef ik niet heel lang over uit te wijden. Alles volop!
Uitbundig ontbijt, uitgebreide lunch, en een avondmaal dat er mocht zijn; naast die maaltijden driemaal per dag, bovendien een koffie-uurtje met gebak en ook nog soep na middernacht, mocht je nog trek hebben. Alle (lokale) drankjes zoveel je maar wilt. En kennelijk brouwen ze al die (alcoholische) drankjes zelf, inclusief wodka, rum, bier, raki, rode-witte-rosé wijn en zo meer.
De eerste dagen ga je je vreselijk te buiten, vooral aan die soms te zoete toetjes. Maar dat komt al gauw tot een gezond (?) evenwicht… maar de baklava liet ik nooit staan.
Baklava stamt uit Turkije (Assyriërs?), het woord zelf schijnt van Mongoolse oorsprong, vond men in een Chinees kookboek uit 1330, geschreven tijdens de Yuan (Mongoolse) dynastie.
Ook de tulp is Turks van oorsprong, daar doen ze nu nog artistieke dingen mee. Nee, nee, niet uit peen-en-ui, maar kunstig gesneden uit peen-en-meloen.

En, om bij te komen van al die geneugten des levens, geniet je van een Turks bad of de Hamam, wij vonden dit tegel-tableautje in het hoekje tussen douche en jacuzzi, richting binnenbad.

Myra/Demre.
Dagje uit op zondag, van ’s ochtends half tien tot een uur of zes in de namiddag.
Allereerst naar Myra, niet zo gek ver bij ons vandaan. De ruïnes van deze oude stad liggen ongeveer 1.1/2 km benoorden Demre, de huidige naam. Nu een belangrijk plattelandsplaatsje met zijn kassen en marktplaats van fruit en groente.
Het oude Myra gaat tenminste terug tot de eerste eeuw voor Chr., een oude vestingmuur werd gedateerd op de 5e eeuw v. Chr. Myra was naast Xhantos, Patara, Olympos, Pinara en Tlos een van de zes topsteden in de federatie van Lycië. De vele graftomben / vorstengraven uitgehouwen uit de zuidelijke zachte rotsen van de stad, zijn ook nu nog in goede staat. Het goed bewaard gebleven (amphi)theater van Myra was met zijn 35 rijen zitplaatsen mooi en groot, werd helaas mèt de stad in het jaar 141 door een aardbeving verwoest, gelukkig kort daarna weer in volle glorie hersteld dank zij Opramos van Rhodiapolis. Myra is een van de oude kuststeden aan de Golf van Antalya die door Paulus, Lucas en Aristharcus werd bezocht. En de haven Andriace was in die tijd een van de drie belangrijkste havens van Lycië.
Tenslotte straalde Myra in die Byzantijnse tijd nog meer superioriteit uit omdat de stad het voorrecht had de heilige Nicolaas als bisschop te hebben, dat was in de 4e eeuw na Chr.
De kerk van Sint Nicolaas bestaat nu nog in het huidige Demre, het kerkje wordt steeds meer in de oude glorieuze staat hersteld. Met fresco’s aan muur en plafond en mozaïeken op de grond.
In het jaar 280 zag de goedheiligman het levenslicht in het Turkse havenstadje Patara. Op 6 december 342 overlijdt de bisschop van Myra op 62-jarige leeftijd.
Lycië bezit talloze eeuwenoude rotsgraven, unieke grafhuizen en vreemdsoortige sarcofagen die in grote getale opdoemen in het afwisselende landschap van bergen, bossen, baaien en schilderachtige vissersdorpjes.

Een boottocht – Zwemmen – Bezoek aan Kekova, de Verzonken Stad.
Maakten ook een gezellige boottocht. Legden tweemaal tussen eilanden en de kust aan. Daar mocht gezwommen worden. Maakte men fluks en gretig gebruik van. Het water was diep genoeg, de eerste maal 6 meter, de tweede maal wel 9 meter diep, er kon dus probleemloos gedoken worden. En dat deden ze. Klauterden boven op het dak van de boot, dat kon èn mocht en doken met veel plezier het zilte nat in. In stijl… of zomaar “bommetje”. Voortdurend grote hilariteit alom!
Wij deden meer. Gingen ook naar de verzonken stad (en eiland) Kekova. Zakte wel 6 meter ten gevolge van aardbevingen in de 2e eeuw na Christus. Wij zagen tegen de rotsige wand resten van muren en trappen. Zagen onder ons, onder de waterspiegel van het heldere water heel duidelijk de pieren die de haven vele eeuwen geleden beschermden. De bevolking verhuisde naar de overkant, naar Simavi. ook daar herinnert o.a. een sarcofaag/graftombe die in het water staat ons aan het gebeurde, vele eeuwen geleden.

Huiswaarts.
Anders dan de heenreis, maar weer heel apart. Vertrokken ’s nachts omstreeks 01.20 uur uit het hotel, met zijn achttienen in een iets te klein busje, moesten er nog 5 bij die wij uit twee hotels onderweg oppikten. Kwamen op tijd op het vliegveld en schaarden ons in de lange rijen die door de eerste veiligheidscontrole heen moesten. En kwamen weer in lange rijen om onze koffer in te leveren en de instapkaart te bemachtigen. Liep allemaal goed af. Na wat verder wachten konden wij aan boord en een poosje later lieten wij Antalya achter ons. De vlucht verliep verder goed, maar o, verrassing, wij landden eerst op Eindhoven! De mensen voor Eindhoven stapten uit en… nieuwe passagiers stapten in, gingen mee naar Schiphol. Hun eindbestemming? Antalya! Denkelijk ook nog met hetzelfde vliegtuig. Toppunt! Nog een toppunt? Wij kwamen op de juiste tijd op Schiphol aan! Men had het allemaal al ver van tevoren ingepland… maar daar wisten wij ècht hélemaal niets van! Pas onderweg in het vliegtuig hoorden wij voor het eerst hoe er gevlogen ging worden.
Staat allemaal in de kleine lettertjes. Honi soit qui mal y pense.

Ik eindig de fotoreportage met een tros pisang en bloemen, ja, ook een mooie bougainville.
Het is toch echt een bijna tropisch land. Met een rijke geschiedenis. Ook ònze geschiedenis.

Eindconclusie? Genoten!
Of ik weer naar Turkije ga?
Mmmmm… andere plek misschien?
Èn andere luchtvaartmaatschappij: héééél zeker!